เธอมักจะสร้างรอยยิ้มให้คนอื่นเสมอเลย แต่ๆ ทำไมกลับเป็นเธอที่ยิ้มไม่ออกอยู่กันแน่นะ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันตื่นขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาที่ดังซ้ำ ๆในเวลาเดิม ฉันเตรียมตัวไปโรงเรียน ฉันเข้าแถว ฉันตั้งใจเรียน ทำการบ้าน เตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ จากนั้นก็เข้านอน ฉันทำสิ่งเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ในทุก ๆ วัน ฉันไม่มีปัญหาอะไรกับสิ่งที่ทำอยู่ รวมถึงขึ้นว่ามันคือความถูกต้องและควรจะเป็น กระทั่ง ตอนพักเที่ยงเพื่อนของฉันที่นั่งกินข้าวด้วยกันก็พูดขึ้นมา ช่วงนี้แกฝืนเกินไปรึเปล่า? พอสิ้นประโยคของเพื่อนทำให้ฉันได้ฉุกคิดถึงอะไรบางอย่าง ไม่

ทันได้รู้ตัวฉันก็จำไม่ได้แล้วว่ายิ้มอย่างมีความสุขจริง ๆ ตั้งแต่ตอนไหน ฉันรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ด้วยความกังวลและสับสน ฉันนั่งอยู่หน้ากระจก เห็นขอบตาที่ดำคล้ำ ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าสายตาที่อิดโรย นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันลืมดูแลตัวเอง ฉันคิดในใจก่อนที่จะเริ่มกอดตัวเองและบอกไปว่า ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ใส่ใจเธอเลย น่าแปลกที่ฉันพูดกับตัวเองแต่ดันร้องไห้ออกมา และที่ไม่น่าเชื่อมากกว่านั้นก็คือ หลังการร้องไห้อย่างหนักคืนนั้น ในวันนี้ฉันกลับหัวเราะดังกว่าตอนที่ร้องไห้เมื่อวานเสียอีก

เธอเคยมีความรู้สึกว่า ทำไมถึงเป็นฉันที่มักจะโดดเดี่ยว ทำไมถึงเป็นฉันที่มักจะไม่ถูกเลือก ทำไมถึงมีฉันคนเดียวที่รู้สึกเหงาเช่นนี้ ฉันเข้าใจ และอยากให้เธอรู้ว่าฉันก็รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ ทำไมเราไม่ลองมา โดดเดี่ยวด้วยกันล่ะ ฉันอยู่ตรงนี้ที่นี่แหละ ^^ เธอเป็นคนเก่งมากเลยนะ เธอมักจะสร้างรอยยิ้มให้คนอื่นเสมอเลย แต่ๆ ทำไมกลับเป็นเธอที่ยิ้มไม่ออกอยู่กันแน่นะ ถึงเวลาที่จะมาใส่ใจตัวเองรึยังกันนะคนเก่ง? มีคนๆนึงมักจะแอบร้องไห้ในสักที่ที่ฉันไม่รู้ มีคนนึงที่รู้สึกแย่แทบตายแต่ก็พูดออกมาว่าสบายดี มีคนนึงที่พยายามทุกอย่างในทุกเบื้องหลังของความสำเร็จต่างๆ คนคนนั้นเอาแต่ทำเพื่อใครจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัว…ฉันหมายถึงเธอน่ะแหละรู้ไหม ไปพักผ่อนได้แล้ว ขอบตาดำหมดแล้วนะ!

- เยาวลักษณ์ เเซ่ลิ้ม -